محل فعلی روستا تا قبل از سال 1317 یکی ازمکانهای ییلاق عشایر منطقه وبه خصوص طایفه بادکی بوده که در آنجا چادر بر پا می کرده اند .در آن سالها دو خانه گلی وبا سقف چوبی  شروع به ساختن شد .یکی توسط کربلایی کهزاد[امینی]در مرکز فعلی روستا(مجاور منزل کنونی گنجعلی کسایی) و یک باب هم توسط مشهدی عبدل[عباسی]  به فاصله حدود100 متر ودر مجاورت تپه( مجاور منزل کنونی عبدالحسین عباسی).وپس از آن سایرین به تدریج شروع به ساخت وساز و اسکان نمودند.البته به نظر میرسد یکی از دلایل اسکان اهالی درآن سالها موضوع "تخته قاپو"(اسکان عشایر) بوده که توسط رضاشاه در سال 1312 خورشیدی مطرح و شروع به اجرا و پس مرگ وی درسال 1320 خورشیدی بی رنگ شد و زندگی عشایری وکوچ نشینی ادامه یافت ولی ساختن خانه های گلی ادامه داشت و روستا به شکل ارگانیک (بدون طرح ونقشه قبلی) درمسیر توسعه کالبدی گام بر می داشت .در آن سالها زمین مجاور مسجد فعلی تبدیل به کارگاه تولید مصالح ساختمانی(خشت و گل ) و به مرور تبدیل به گودال بزرگی شد واین گودال در زمستانهای پر بارش تبدیل به دریاچه زیبایی می شد که آثار گودال همچنان باقیست .جالب اینکه درآن سالها دو باب خانه به صورت دوطبقه توسط حاج معصوم جوکار و مرحوم علی قاسم درستکار احداث شد. اولین ساختمان آجری ولی باسقف چوبی درسال  1349 خورشیدی توسط حاج علی محمد قربانی «کد خدای وقت» احداث شد که هنوز موجود است.وبعداز آن خانه آجری ساخته نشد وساخت خانه های گلی به صورت پراکنده ادامه داشت تا سال 1357 که مجددا خانه های آجری توسط تعدادی از مهاجرین به روستا شروع وادامه یافت که درساخت وسازهای بعدی استفاده از تیر آهن وتاق(طاق) آجری با پشت بام قیرگونی به جای چوب در پوشش سقف رواج یافت ود دهه 70 نیز به تدریج احداث سقف با قالب تیرچه بلوک متداول شد.تا چندین سال پیش ساخت وساز به فضاهای خالی موجود درروستا ویا محل ساختمانهای قدیمی محدود می شد و از حدود 1380 خورشیدی به بعد چند هکتار زمین در ضلع جنوب روستا وتوسط بنیاد مسکن با رعایت مختصری ازاصول برنامه ریزی روستایی تفکیک و به جوانان روستا واگذار و دور جدیدی از ساخت وساز آغاز شد که ادامه دارد. . . . . .  

منبع:www.damoshan.persianblog.ir